NL editie / World edition

Droes en haar jongens

door Saskia Dekkers


Ooit maakte ze carrière als paragnost op tv. Nu reist Droes de Jongh al vijf jaar elk weekend van Rotterdam naar Calais. Ze brengt er honderden tassen met lekkers die ze uitdeelt aan illegale vluchtelingen. De maffia heeft respect voor haar. Tot in Parijs wordt er over die bijzondere Hollandse gesproken.

Droes en haar jongens Ze mist ‘haar jongens’. Altijd. Hen een week niet zien, is eigenlijk te lang. Op de Franse snelweg geeft Droes de Jongh in haar volgeladen oude jeep plankgas naar Calais. Daar aangekomen gaat ze op zoek naar de donkere schimmen die door de stad zwerven.

Een kille februarimaand, vijf jaar geleden. De Rotterdamse Droes (64) heeft een zware nieroperatie achter de rug en wil er even tussenuit. Haar vriendinnen Lena en Lenie gaan mee, een tochtje naar Cadzand. Maar eenmaal onderweg ontstaat het idee om door te rijden naar de Franse kust. Het wordt Calais.

Verkeerde weg
En alleen omdat Lena een verkeerde weg inslaat, ziet Droes de Jongh een beeld dat ze nooit zal vergeten. “Het is koud en toch zitten er mensen op straat – donkere mannen, vrouwen. En ik zie rijen jonge jongens, kleumend tegen een hek.” Het duurt niet langer dan twee minuten, dan springt het licht op groen en rijdt de auto verder.

Maar Droes weet dat ze terug moet. De hele week spookt het door haar hoofd: ik moet die mensen helpen. “Vrijdag ben ik naar de bakker gegaan en heb ik honderd broden en honderd pakken hagelslag gekocht.” Met een buurtgenoot maakt ze opnieuw de reis naar Calais. “Ik heb boterhammen met hagelslag uitgedeeld. Zo is het begonnen.”

Al snel raakt ze ondergedompeld in de sombere levensverhalen. Afghanen die vertellen over hun vlucht van huis en de dure tocht naar Frankrijk. Schulden die ze hebben gemaakt. Slapeloze nachten om stiekem de oversteek naar Engeland te maken. Droes ervaart hoe de vluchtelingen worden opgejaagd. “De politie arresteert ze nachten achtereen en dumpt ze in the middle of nowhere.”

Struikgewas
Slaapplaatsen worden afgebroken, dekens verbrand, tassen in beslag genomen. Om niet te worden gepakt, slapen de vluchtelingen op planken, hoog in een boom of in struikgewas verstopt langs de snelweg. Er is altijd angst, vermoeidheid, vaak kou en vochtigheid. Met politiek bemoeit ze zich niet. In Nederland zijn mensen het niet altijd eens met haar trouwe steun aan ‘die rijke illegalen’. Maar bij haar is er geen twijfel. “Dit moet ik doen. Het is niet normaal dat iemand vlucht. Ik ben blij dat ik er zelf niet tussen zit.”

Droes is een opvallende verschijning. Met haar lange blonde paardenstaart en een vrolijke, doorrookte stem kun je niet om haar heen. Ze ziet dingen. Al jong werd ze bekend als paragnost op tv. Ze voorspelde de toekomst bij SBS6 en op StadsTV. Maar plotseling wist ze dat ze moest stoppen. “Anders had ik een tv-tic gekregen.”

Nu legt Droes af en toe een kaartje voor de jongens. “Ze zijn er in hun land mee opgegroeid. Ik vertel: jij gaat niet, deze maand, jij gaat wel. Daar en daar moet je op letten. Maar ik geef alleen positieve berichten. Ik wil ze een beetje kracht meegeven, dat hebben ze nodig.” Regelmatig vertellen de jongens dat haar voorspellingen uitkomen. Zelfs de datum klopt.

Vette saus
De eerste weken geeft ze al haar geld uit aan het eten voor de buitenlanders. Ze koopt honderden kippen voor aan het spit, brandhout, groente voor de vitamines. Nu moet ze daarom lachen. Want al snel ontdekt ze dat Franse vrijwilligers elke avond een warme maaltijd uitdelen, macaroni of rijst met een vette saus. Dan ontstaat haar idee van de Nederlandse tasjes.

Voortaan zamelt Droes geld in (‘ik ben een eersteklas bedelaar’) en ze zet haar eigen meditatiecentrum Heksenketel aan het werk. “Dat gaat vanzelf. Er is altijd wel wat geld en elk weekend staan er zes, zeven mensen klaar om driehonderd kilometer heen en terug te reizen. Het maakt niet uit of het regent of vriest, we gaan. Even Calais uitschakelen kan niet meer.”

Afgedankte chocola
Van het ingezamelde geld koopt ze spullen waar de vluchtelingen om vragen: chocoladerepen, koekjes, chips, limonade, sigaretten en zelfs komkommers. Een groenteboer geeft korting, tankstations brengen haar afgedankte chocola. Dat gaat in honderden plastic tassen. En ze verzamelt dekens, kleren en schoenen. Elke week vertrekken ze in colonne: drie volgeladen auto’s uit Nederland. Droes betaalt de benzine.
    
Elke zaterdagavond om zes uur installeren de Nederlanders zich naast de Franse vrijwilligers en delen ze hun tassen uit. Bij de Fransen is het een serieuze boel en wordt alleen het eten op een bord geschept. Bij de Nederlanders wordt gepraat, gerookt en gelachen. “We horen de laatste nieuwtjes: wie er naar de overkant is, wie er is opgepakt of gewond geraakt. We zien nieuwe gezichten, altijd nieuwe gezichten. Jongens die hoopvol vragen of er in Nederland soms plaats is. We maken meteen duidelijk dat ze bij ons geen enkele kans maken. In Groot-Brittannië hebben ze vaak vrienden en komen ze wel aan het werk.”

Gevecht om schoenen
Thuis in Rotterdam draait alles om Calais. “Elke dag brengen winkeliers ladingen eten: vanochtend twee pallets afgedankte kerstchocola, vanmiddag voor 180 euro shag. We draaien zelf sigaretten voor de jongens.”

Het meditatiecentrum is veranderd in een pakhuis. In de ene helft staan de twee-, soms driehonderd tassen en dekens opgeslagen, in de andere helft organiseert Droes haar meditatieavonden. “In het begin deelden we uit op straat. Maar dat ging een paar keer mis. Er ontstond een gevecht om schoenen of een deken. Een keer hadden we flinke schade omdat wanhopige mannen kleren uit de auto wilden trekken.”

Jungle
De Franse vrijwilligers blijven bewust op afstand, maar ze hebben wel waardering voor ‘les Néerlandais’. Droes zoekt contact met de vluchtelingen. “Toen de jungle, het Afghaanse tentenkamp, er nog was, gingen we er op bezoek. Ik zette de auto zo neer dat we keiharde muziek konden draaien. En dan werd er gedanst. Even alles vergeten.”

In ‘de jungle’ ontmoette ze ook voor het eerst de maffia. Elke groep heeft zijn eigen mensensmokkelaars, die de macht hebben over de parkeerplaatsen. “Je kunt als vluchteling niet op eigen houtje in een vrachtauto stappen. Er is veel geld mee gemoeid.”

Doodsbang
Kostte het de eerste jaren vierhonderd euro om illegaal in een laadbak te worden gehesen, nu betalen de vluchtelingen 1100 euro voor de oversteek. “De jongens zijn doodsbang voor die lui. Ze lopen rond met zweepjes. Wie niet gehoorzaamt, wordt geslagen en geschopt. Er zijn vluchtelingen vermoord.”

Maar Droes laat zich niet intimideren. “Ik ben voor niemand bang, dus ook niet voor die smokkelaars. Toen ze ons op een avond verboden om te dansen, ben ik woedend geworden.” Ten overstaan van honderden Afghanen startte Droes een scheldpartij – in het Nederlands. Sindsdien staat ze bekend als ‘die blonde Hollandse’ en dwingt ze respect af. Ze is tot in Parijs bekend. “Zelfs de maffialeiders geven me nu een hand.”

Bevriezen in koelwagens
In al die jaren is haar vertrouwen nooit misbruikt. “We lenen onze telefoons uit voor gesprekken naar Afghanistan of Griekenland. De mannen bellen netjes drie of vier minuten, dan is de volgende aan de beurt. Onze auto heeft avonden in de jungle gestaan met de deur open. Nooit was er iets weg.”

De jongens maken verschrikkelijke dingen mee. Elke nacht proberen ze Het Kanaal over te steken. Ze verstoppen zich onder vrachtauto’s, bevriezen bijna in koelwagens. Vaak gaat het mis. Zo kwam de Irakees Murad in haar leven: hij werd overreden door een vrachtauto, een deel van zijn gezicht en zijn linkerarm en -been werden verbrijzeld. Hij werd gered omdat een chauffeur bloed onder de wagen zag wegsijpelen.

Drie maanden lag Murad in een ziekenhuis. Plotseling stond hij schuw en vol littekens tussen de groep. “We nemen wel vaker jongens een week mee naar huis. Om even bij te komen: slapen in een bed, een warme douche.” Ook Murad ging mee. Dat was vijf jaar geleden. Omdat hij zwaar gehandicapt is en niet kan worden teruggestuurd naar Irak, woont hij nog steeds bij Droes. Ze onderhoudt hem en geeft hem net als een aantal Nederlandse vrienden onderdak in haar huis. Droes: “Ik slaap nu in mijn woonkamer.”

Verdriet
Ze beseft dat Murad niet zomaar op haar pad kwam. Haar eigen zoon overleed 21 jaar geleden, ook door een ongeluk. “Hij was veertien en viel van een dak. Hij was meteen dood. Voor mijn kind kon ik niet meer zorgen, voor Murad kan ik dat nog wel.” Ze kiest meer jongens uit die ze extra verzorgt. “Ik zie soms iets verdrietigs in hun ogen.”

Met Mansun in Birmingham heeft ze nog steeds contact. Hij droomde van Groot-Brittannië en leeft daar nu in de illegaliteit. Hij mist Afghanistan. “Door zijn schulden kan hij niet terug naar Kabul. En thuis heeft hij niemand meer: zijn vader is door de Taliban vermoord. Hun woning werd gebombardeerd, zijn moeder en zus kwamen om het leven. Toen Mansun, zwaargewond, bijkwam in het ziekenhuis was iedereen dood.”

Moderne slaven
Ze belt ook regelmatig met Chaam, een Afghaan. Zijn moeder moest hertrouwen en joeg hem het huis uit. Chaam is twee jaar geleden via het laadruim van een vrachtwagen Groot-Brittannië binnengesmokkeld. Droes reist regelmatig Britse steden af: even langs bij 'haar jongens'.

Meestal zijn ze niet gelukkig. Ze moeten tienduizenden euro’s terugbetalen, en de maffia beheerst hun leven. “Maffialeiders beslissen waar ze wonen, waar ze werken. Hun salaris leveren ze in. Anders pakken ze je familie of word je zelf mishandeld. Ik zag deze zomer iemand wiens gezicht met een mes was bewerkt. Dan word je wel bang. Het zijn de slaven van deze tijd.”

Toch blijven de vluchtelingen toestromen. “Je kunt het ze tienduizend keer uitleggen: kom niet. Maar het heeft geen zin. Ze weten hoe het hier is. Ze weten wat hun te wachten staat. Maar als families worden bedreigd in hun eigen land, dan wordt het winkeltje verkocht, wordt er geld geleend en moet de sterkste zoon vertrekken. Dan is er geen weg terug: de schulden moeten ooit worden afbetaald.”

Botox
Droes wil geen complimenten, ze zorgt af en toe ook voor zichzelf. “Gisteren heb ik een speciale oorbel gekocht. Ik vertelde mezelf: dat heb je wel verdiend. Soms ga ik even op reis, nieuwe indrukken opdoen. En ik laat mijn gezicht behandelen met botox. Het is belangrijk om er fatsoenlijk uit te zien.” De chirurg wil niet dat ze betaalt. "Hij zegt: 'Geef dat geld maar aan de vluchtelingen'.”

“Mensen vragen me: hoelang blijf je dit doen? Ik heb altijd geantwoord: tot mijn dood. Ik sukkelde met mijn gezondheid en dacht: dit zijn de laatste jaren van mijn leven. Dan doe ik tenminste nog iets goeds. Maar ze hebben me gerepareerd. Ik leef nog steeds, loop dagelijks vijf kilometer en ik roei.”

Een boodschap heeft ze niet. “Veel mensen houden het niet vol om klaar te staan voor anderen. Ik moet vaak bedelen omdat ik alles al heb weggegeven. Maar ik houd niet van hebben, hebben, hebben. Ik ben niet zomaar op deze wereld. Het is belangrijk dat je iets voor een ander doet, en als ik toevallig mijn laatste cent uitdeel, dan is dat maar zo.”


Delen



Laatste reacties (24)

Ron
Geplaatst op: dinsdag 1 maart 2011 om 14:35
Wat een enorm indrukwekkend verhaal. Als je belangeloos zo inzet voor vluchtelingen, dan ben je echt goud waard!
Sjoerd
Geplaatst op: maandag 28 februari 2011 om 18:46
Fantastisch mens! Aangrijpend verhaal!
marcella
Geplaatst op: maandag 28 februari 2011 om 16:58
ga zo door
dikke knuffel marcella
Rangenie de Jongh
Geplaatst op: maandag 28 februari 2011 om 16:13
Ik ben trots op je mama
Bart
Geplaatst op: maandag 28 februari 2011 om 13:05
Saskia, dit verhaal zou je eigenlijk ook op TV moeten vertellen of in de krant moeten zetten, dan kunnen meer mensen haar leren kennen
leni
Geplaatst op: maandag 28 februari 2011 om 08:49
Wat een indrukwekkend verhaal Droes ik heb wekelijks wel iets gehoord in de ketel maar dit is echt mooi om zo je werk te kunnen lezen
Heb er ook altijd bij gedacht goh wat had ik dat ook graag wlllen doen maar zover is het nooit gekomen

succes Droes en alle andere medewerkers van Calais
Adam Pacholski
Geplaatst op: zaterdag 26 februari 2011 om 19:29
Bedankt.
Chelsea Kos
Geplaatst op: zaterdag 26 februari 2011 om 15:10
Deze vrouw ken ik al vanaf toen ik klein was en toen was ze al bezig met mensen helpen!
Ik zelf ben 1 keer mee geweest maar ik vind het best eng om de mensen zo te zien..
Hopelijk komt het allemaal weer goed met de vluchtelingen!
Mooi geschreven Droes ga zo doorr:D

Groetjes Chelseaa
Herman Degenhart
Geplaatst op: vrijdag 25 februari 2011 om 22:36
Die Droes is een geweldige vrouw die doet wat haar hart haar ingeeft. Maar dit artikel laat ook zien dat het vluchtelingenprobleem in de eerste plaats een industrie is die door de Maffia wordt gerund. Dat zet dit probleem natuurlijk wel in een ander licht. Het artikel geeft ook aan dat op de vluchtelingen wordt gejaagd, maar dat de Maffia steeds buiten schot blijft. Ook hier kan je aan zien dat we door de dommen geregeerd worden. De bureaucratie weet wel de slachtoffers te pakken maar laat de werkelijke daders lopen, want heeft daar geen zicht op. En zo houdt de bureaucratie dit (en andere) probleem(en) in stand. En maar schelden op mensen als Wilders die wel op het falen van de bureaucratie wijst.
J Mellema-Bakker
Geplaatst op: vrijdag 25 februari 2011 om 15:33
Wat een fantastische vrouw! En wat een doorzettingsvermogen!
Daar kan ik en vele andere mensen niet aan tippen!!
Ik wens haar alle goeds toe Joke

Plaats een reactie













Ik wil mij graag aanmelden voor de One11-nieuwsbrief.






Waar



Wie

Saskia Dekkers

Saskia Dekkers

Saskia Dekkers werkte zestien jaar als tv-correspondent voor het NOS Journaal en NOVA vanuit Parijs. Sinds september 2010 is ze Europa-correspondent en reist ze samen met haar (camera)man Pieter Nijdeken door Europa om langere reportages te maken voor Nieuwsuur.

Waarom

"Gedreven, bescheiden mensen die gaan voor één doel, die tegen de stroom in durven gaan en aan geen enkel cliché voldoen. Die mensen spreken mij aan. Zij komen nauwelijks aan het woord op de televisie of radio, omdat ze hun werk in stilte doen. One11 geeft ze een gezicht, hopelijk brengt dat andere media op een idee."