Kogelstoten voor het leven

door Yolanda Bobeldijk

De Britse militair Derek Derenalagi verloor in 2007 beide benen toen hij in Afghanistan over een bermbom reed. Ondanks zijn handicap staat hij zeer positief in het leven. Om anderen te inspireren traint hij momenteel voor de Paralympische Spelen in Londen (2012). “Ik wil goud halen. Wat een statement zou dat zijn.”

Kogelstoten voor het leven

“Het ziet er eenvoudig uit hè, hoe ik loop? Nou, dat is het niet. De prothesen zijn loodzwaar.” Met een glimlach op zijn gezicht laat Derek Derenalagi (36) zich langzaam op de stoel in zijn woonkamer in Noord-Londen zakken. Hij komt zojuist van de sportschool waar hij al maanden intensief traint in kogelstoten en speerwerpen. Hij wordt bijgestaan door atlete Tessa Sanderson, die op de Olympische Spelen in 1984 goud won in het speerwerpen.

Sinds hij aan de dood ontsnapte in Afghanistan, is zijn kijk op het leven veranderd. Derek wil een inspiratie zijn voor andere mensen: niet alleen voor gewonde soldaten of gehandicapten, maar voor iedereen. “Of je nu gehandicapt bent of niet, iedereen heeft het weleens lastig. Ik wil me richten op de positieve dingen. Ik wil het verschil maken.”

‘Ik ga dood, dacht ik’
Sinds het ongeluk is Derenalagi meer gefocust dan voorheen, vertelt hij. De dag dat hij zijn benen verloor, herinnert hij zich nog heel goed. “Het gebeurde op 17 juli 2007. We waren op patrouille. Toen we bij het parkeren iets achteruitreden, raakten we een bermbom. De wagen was niet gepantserd. Ik werd uit de auto geslingerd en kwam dertig meter verderop neer. Toen ik naar beneden keek, zag ik een grote plas bloed. Ik ga dood, dacht ik. En ik zal mijn vrouw en kinderen nooit meer zien.”

Derek werpt vlug een blik op zijn vrouw die naast hem zit, haar handen om een kop koffie geklemd. “Ik had moeite met ademhalen, maar als gelovig man dacht ik aan Jezus. Ik geloof dat hij aan het kruis is gestorven. Ik keek naar de lucht en bad: ‘Here God, als U denkt dat ik andere mensen kan aanmoedigen en kan helpen Uw koninkrijk te vinden, geef me dan alstublieft mijn leven terug.’ Ik zag de zon opkomen en voelde me ineens heel rustig. Alle angst verdween en ik wist heel zeker dat ik zou blijven leven.”

Maar zijn rug was gebroken en zijn benen waren verbrijzeld. Bovendien had hij gevaarlijk veel bloed verloren. Het medische team sleepte hem van het slagveld naar de helikopter. “Ik hoorde mensen schreeuwen. Het was heel lawaaierig en stoffig door de ronkende helikopter. Een zuster zei tegen me: ‘Derek, wees sterk, het komt goed met je.’ Haar stem echode vanuit de verte. Op dat moment was het alsof ik doodging. Dat is het laatste wat ik me ervan herinner.”

Toen Derek wakker werd, lag hij op de intensive care in een ziekenhuis in Birmingham, met zijn vrouw Ana naast hem. “Ik zei tegen haar dat ik even naar de wc wilde. Ze keek me aan en zei: dat kan niet. Je hebt je benen verloren.” Ondanks de amputatie kon Derek zijn benen nog steeds voelen, had hij last van de zogeheten fantoompijn. Hij kon niet naar beneden kijken, omdat hij in een bepaalde houding moest liggen voor zijn rug. Om Derek te laten zien dat zijn benen verloren had, maakte zijn vrouw een foto met haar digitale camera. “Toen ik het zag, kreeg ik tranen in mijn ogen. Maar meteen kwam het besef: ik ben mijn benen kwijt, maar ik leef nog.”

Levenslust
Die dankbaarheid straalt van Dereks gezicht. Uit alles blijkt zijn krachtige wil om te leven, zijn ambitie om mensen te inspireren. “Na drie weken wilde ik naar de sportschool,” zegt hij. “Artsen lachten me uit: daar ben je nog veel te zwak voor, zeiden ze. Technisch gezien ben ik drie keer overleden. Vlak na het ongeluk werd ik gereanimeerd en vervolgens twee keer in het ziekenhuis. Mijn officier werd zelfs al ingelicht dat hij me kwijt was. Een lijkkist werd bij wijze van spreken al besteld toen een arts nog leven in me zag.” Derek pauzeert even. “Het is het werk van God. Hij wist dat ik nog niet klaar was op aarde.”

Zijn herstel vergde echter doorzettingsvermogen en moed. “Ik wilde weer lopen, maar dat is niet eenvoudig. De prothesen zijn zwaar, dus moet je eerst zelf weer conditie en kracht opbouwen. Het was hard werken en er was geen ruimte voor zelfmedelijden.” Voordat Derek kunstbenen kon dragen, moest hij leren lopen op korte prothesen, waardoor hij heel klein leek. Hij ging echter gewoon naar buiten. “In de supermarkt stootten kinderen mij aan: ‘Wat is er met je benen gebeurd?’ Ouders geneerden zich kapot, heel grappig. Ik antwoordde: ‘Dat komt door drinken en roken. Nooit doen dus, want dan raak je je benen kwijt.’”

Help for Heroes
Zijn onuitputtelijke optimisme werd opgemerkt door het echtpaar Bryn en Emma Parry, dat in augustus 2007 de ziekenhuisvleugel met gewonde soldaten bezocht. Ze waren zo onder de indruk van Dereks positieve instelling en van de verhalen van andere gewonde soldaten, dat ze een liefdadigheidsorganisatie opzetten, Help For Heroes. De organisatie vraagt aandacht voor gewonde soldaten, financiert onder meer revalidatiecentra en is inmiddels uitgegroeid tot een bekende Britse instantie. Het Britse talentenprogramma X Factor nam al twee keer een single op om geld in te zamelen voor de organisatie.

Derek is vanaf het begin als ambassadeur bij Help For Heroes betrokken. Met zijn donkere huidskleur is hij eveneens een rolmodel voor etnische minderheden. Derek komt oorspronkelijk van de Fiji-eilanden, een oude Britse kolonie, maar voelt zich daarnaast ook Engels. Steun voor de Britse soldaten is zeer belangrijk, vindt hij. “Het maakt niet uit in wat voor oorlog ze vechten, we moeten onze jongens steunen. Niet iedereen is zo positief als ik, veel gewonde collega’s vinden het moeilijk om zich met hun handicap in het openbare leven te vertonen.”

Om anderen te inspireren traint Derek nu om mee te doen aan de Paralympische Spelen in 2012 in Londen met kogelstoten en speerwerpen. De training is zwaar, maar dankzij de steun van zijn vrouw en zijn christelijke geloof zet hij door. “Ik ga voor goud,” klinkt het vastbesloten. “Wat een statement zou dat zijn. Ik wil laten zien dat dit mogelijk is. Gehandicapt zijn is niet altijd eenvoudig, maar ik heb er geen spijt van dat ik mijn benen heb verloren. Er is nog zo veel dat ik kan doen.”

Laatste reacties (2)

plaats reactie

Joke Mellema-Bakker

Geplaatst op: zaterdag 15 januari 2011 om 11:06

Wat een bikkel! Maar vooral, het geloof in God dat hij heeft, dat trof mij ! Ik zal voor hem bidden dat hij mag blijven leven en dat hij mag uitvoeren wat hij van plan is: De Paralympische Spelen van 2012!!
Sterkte Derek! Joke

Peter Heuts

Geplaatst op: zaterdag 15 januari 2011 om 10:58

Dank voor dit puntgave verhaal. Ik werk al 20 jaar als revalidatiearts (ben nu hoogleraar aan VUmc) en ben iedere keer weer onder de indruk en geinspireerd, als ik een "mensenverhaal" zoals dit hoor. Deze man betekent veel voor zichzelf en veel mensen om hem heen door zijn inspirerende en tegelijk nuchter-praktische levenshouding.

Dank voor het publiceren van dit indrukwekkende en integere verhaal.

Peter Heuts

Plaats een reactie

Waar

Wie

Yolanda Bobeldijk

Sinds oktober 2008 is Yolanda Bobeldijk (1985) vanuit standplaats Londen werkzaam als correspondent in Groot-Brittannië en Ierland voor onder meer de Geassocieerde Pers Diensten (GPD).

Waarom

"One11 is een mooi initiatief omdat het de gelegenheid biedt om opbouwende, inspirerende mensen nu eens uitgebreid aan het woord te laten. Derek Derenalagi (36) is zo iemand. Hij verloor beide benen toen hij in Afghanistan over een bermbom reed en zal de rest van zijn leven gehandicapt zijn. Ondanks het zware ongeval staat hij zeer positief in het leven. De steun van zijn vrouw en zijn christelijke geloof helpen hem daarbij. Momenteel traint hij om in 2012 mee te doen aan de Paralympische Spelen in Londen. Derek wil laten zien dat het leven niet stopt als je om wat voor reden dan ook gehandicapt raakt. In de huidige wereld waar slecht nieuws toch veelal overheerst is het belangrijk om ook dit soort opbouwen de verhalen te blijven vertellen."

yolandabobeldijk.com

Links

helpforheroes.org.uk