Het nieuwjaarscadeau van journalisten voor Nederland
Portretten van bouwers en pioniers
De romantische ecopiraat
door Toine Heijmans
De oprichter van de radicale milieugroep Sea Shepherd leidt zijn organisatie als een internationale politiemacht. Met zijn compagne No Compromise gaat hij de strijd aan met Japanse walvisvaarders. “Wij zijn sterker en beter voorbereid dan ooit. Wij maken de walvisvangst onbetaalbaar.”
“Weet je – ik schrijf gedichten. Als ik op de oceaan ben. Dan heb ik er de rust voor. Romantische gedichten, religieuze, historische. Kindergedichten. Zal ik er een voorlezen?”Paul Watson (60), de piraat, de ‘vijandige ecoterrorist’ zoals ze hem noemen, klapt zijn toughbook, een schokvaste laptop, open en begint gedichten voor te lezen. De een na de ander. Over walvissen, over zichzelf, over het leven. Met gedragen stem: We are lost in a vastness / upon which all our hopes / have been hurled.
Paul Watson is de commandant van een kleine vloot oorlogsbodems die klaarligt om slag te leveren met Japanse walvisvaarders. Hij zit in de kapiteinshut van zijn matzwarte moederschip, de Steve Irwin. Op de brug van de boot zijn de namen geschilderd van schepen die hij tot zinken heeft gebracht. Paul Watson draagt een shirt met het doodshoofdlogo van de Sea Shepherd Conservation Society, de radicale milieuorganisatie die hij in 1978 oprichtte.
“Er is niets heerlijker dan gedichten schrijven. Als we straks wegvaren, ga ik zitten en dan vallen de woorden gewoon uit de lucht.”
U bent een romanticus.
“I guess so.”
Wat voor man is Paul Watson, was de eerste vraag, en die ontweek hij. “Ik heb geen idee. Dat moeten anderen maar vertellen.” Het antwoord zit in zijn gedichten, die hij na drie uur praten begint voor te dragen. En in de manier waarop hij foto’s laat zien van zijn dochter, van zijn eerste vrouw en van zijn nieuwe vriendin, een violiste van 25. “Moet je kijken. Ze is mooi, hè?”
Tegenstanders noemen u een crimineel die de zee onveilig maakt.
“Mensen noemen me van alles. Terrorist. Amateur. Gek. Extremist. Het kan me niets schelen. Ik weet wie ik ben. Ik ben een vreedzaam man. Ik heb nog nooit gevochten in een bar. Wij redden walvissen, dat is wat we doen. Op internet staan belachelijke verhalen: we zouden schepen opblazen. En mensen geloven dat het waar is. Maar het is niet waar. Er is nog nooit iemand verongelukt door mijn toedoen. We zijn nog nooit veroordeeld. Noem je dat crimineel?”
Het ziet er anders aardig agressief uit, de zwarte boten, de doodskoppen.
“Het imago van piraat vind ik mooi. Mensen houden van piraten – met dank aan Johnny Depp. Mensen houden van outlaws. In Amerika is Jesse James nog steeds populair. Die beroofde banken, in de negentiende eeuw. Wist je dat piraten aan boord heel democratisch te werk gingen? Dat doe ik trouwens niet hoor. Een schip kan alleen varen onder strikte hiërarchie. Ik houd afstand van mijn bemanning. Ze moeten een beetje bang voor me zijn. De bemanning wordt weleens emotioneel, als we op zee zijn en zo’n walvisvaarder komt dichtbij. Mijn officieren niet. Ik praat alleen met mijn officieren.”
Dus zit Paul Watson veel alleen in zijn kapiteinshut, achter zijn toughbook. Een vriendelijke, gedrongen man met een dikke, sneeuwwitte haardos. In zijn lijf is een lange geschiedenis opgestapeld: ruim veertig jaar op de barricaden voor alles wat leeft in de zee, ‘van plankton tot potvis’. Ruim tweehonderd zeereizen achter de rug als ‘kapitein en gezagvoerder’ van Sea Shepherd. Deze week werd hij zestig.
Wat ziet u, als u terugkijkt?
“Ik ben nog steeds dezelfde Paul Watson. Er is niets veranderd. Al die jaren heb ik dezelfde tactiek gevolgd, dezelfde filosofie. En ik ben altijd onafhankelijk gebleven. Als kind woonde ik in een klein vissersdorp aan de oostkust van Canada. Ik had een bever, ik was acht. Die bever ging dood in een beverval. Toen ben ik vallen gaan weghalen. Vanaf dat moment heb ik nooit meer iets anders gedaan dan dieren beschermen tegen stropers.
“Dieren zijn belangrijker dan mensen. Zelfs wormen zijn belangrijker dan mensen. Wormen kunnen zonder mensen, maar mensen kunnen niet zonder wormen. Dat vergeten we vaak.”
Watsons vloot van drie schepen ligt in de haven van Hobart, op Tasmanië, waar de Zuidelijke IJszee begint. De komende drie maanden zal hij in dat water naar Japanse walvisvaarders zoeken en ze lastigvallen waar hij kan. Hij heeft zich voorbereid op een harde confrontatie: No Compromise, heet zijn campagne.
“We zijn sterker dan ooit en beter voorbereid. Zij zijn zwakker dan ooit en slechter voorbereid. Ons doel is dat ze dit seizoen geen enkele walvis vangen. We gaan ze economisch kapotmaken, dat is onze tactiek. Het gaat er niet om hun boten te rammen, het gaat erom dat we voorkomen dat ze hun werk kunnen doen. We varen in het kielzog van hun fabrieksschip, zodat ze geen walvis aan boord kunnen hijsen. Als het ze te veel geld gaat kosten, houden ze er vanzelf mee op. Zo hebben we het ook met de Noren gedaan: af en toe een boot saboteren, en de verzekeringspremies schieten omhoog. Wij maken de walvisjacht onbetaalbaar.”
Paul Watson ziet zijn organisatie als een internationale politiemacht die de orde handhaaft waar anderen het nalaten. De commerciële walvisvangst is officieel verboden sinds 1986. Japan wil de komende maanden duizend walvissen vangen in de Zuidelijke IJszee, onder het mom van wetenschappelijk onderzoek. Er is, zegt Watson, geen overheid ter wereld die Japan durft aan te pakken. “Dus moeten wij het doen. Zij zijn de criminelen, niet wij. We zullen alles doen om een einde te maken aan het stropen. Zolang er maar niemand gewond raakt – daarin zijn we extreem voorzichtig. Onze strategie is weloverwogen.”
In uw autobiografie staat: ‘Ik ben een krijger, en dit is de manier waarop krijgers vechten.’
“Dat bedoel ik in de klassieke zin. Ik lees graag de grote militaire strategen: Sun Tzu, Machiavelli, Von Clausewitz. Wat ik doe, is geen oorlog voeren. Ik probeer het spel tactisch te winnen. Op de brug staat een beeldje dat ik van de dalai lama kreeg. Hij zegt: soms moet je agressief zijn om je doel te bereiken. Agressief, maar niet gewelddadig. Ik heb dingen kapotgemaakt, maar zal niemand iets aandoen. Je gaat de oceaan toch niet op om een spandoek omhoog te houden, zoals Greenpeace?”
Bij het woord Greenpeace begint Paul Watson te briesen. Hij is een van de oprichters, zegt hij. (Greenpeace noemt hem geen oprichter, maar een early member.) “Ik ben lid voor het leven maar hoorde laatst dat ze me hebben geroyeerd. Ik vraag me af hoe je een lid voor het leven kunt royeren.”
Bob Hunter, ook een van de oprichters, zei: Paul is obsessief. Hij draaft door en zaait verdeeldheid.
“Wat Greenpeace destijds deed, met rubberboten tussen de walvisjagers en de walvissen gaan varen, heb ik bedacht. Het was mijn idee. Bob heeft dat gezegd, maar tegenwoordig steunt hij Sea Shepherd. Hij begrijpt het nu beter.Greenpeace is bureaucratie. Wij handhaven wetten, zij doen aan pr. Wij stoppen geen geld in promotie, zij stoppen er miljoenen in. Greenpeace recyclet geld: het investeert in nieuwe publiciteitscampagnes. Als je gemakkelijk geld binnenkrijgt, word je lui, dan geef je er geen zier meer om. Ze huren zelfs mensen in die moeten uitzoeken waaraan ze het geld kunnen besteden.Wij zijn financieel onafhankelijk, we leggen aan niemand verantwoording af. Wij krijgen zaken voor mekaar.”
Waarom bent u zo begaan met het lot van de zeedieren?
“De mens doet er niet toe, op de wereld. Alleen de dieren doen ertoe. Bekijk het zo: de aarde is een ruimteschip, de dieren zijn de bemanning en wij zijn de passagiers. En wat doen we? We brengen de bemanning om. We zijn met veel te veel. Als we niet stoppen, vermoorden we onszelf.
“Er zijn drie ecologische wetten: die van diversiteit, die van onderlinge afhankelijkheid en die van de eindigheid van natuurlijke hulpbronnen. Als we niet naar die wetten leven, stort de aarde in. Mijn ideale samenleving ziet er zo uit: gemeenschappen van maximaal twintigduizend mensen en daartussen wildernis; olie alleen gebruiken als het echt nodig is; geen plastic; iedereen eet veganistisch. We moeten stoppen met de oceanen leeg te eten. Wist je dat veertig procent van de vis die we vangen, wordt gebruikt als veevoer? We zitten in een tredmolen en kunnen er niet uit. Daarom zijn er toegewijde mensen nodig die laten zien wat er gebeurt. Zonder Diane Fossey wisten we niet van de berggorilla’s, zonder Jane Goodall niet van de chimpansees. Dat soort mensen moet de wereld veranderen.”
Mensen zoals uzelf.
“Wat ik hier op deze schepen doe, is mensen gepassioneerd maken. Je hebt zelf mijn bemanning gezien: allemaal jonge, gepassioneerde vrijwilligers. Hier leren ze hoe ze dingen kunnen veranderen. En als ze straks van boord zijn, brengen ze die lessen in praktijk. Daarom antwoord ik ook alle kinderen die me schrijven of e-mailen. Dáár moet je beginnen.”
Zelf heeft u een harde jeugd gehad.
‘Ik was een van vijf kinderen. Mijn moeder stierf toen ik dertien was. Mijn vader was agressief, gewelddadig. Hij wilde dat ik loodgieter werd. Op mijn zestiende ben ik weggelopen. Ik ben gaan varen op een Noors vrachtschip en bij de kustwacht. Twee jaar later begon ik met actievoeren. Toen mijn vader in Korea vocht, zorgde mijn grootvader voor me. Hij kwam uit Kopenhagen. Hij deed bokswedstrijden met de blote vuist en vocht als soldaat over de hele wereld. Hij was een vrijdenker. Van hem heb ik veel geleerd.”
Op het beeldscherm van zijn toughbook toont Watson een foto van zichzelf, zijn eerste vrouw en zijn dochter – bijna een familiefoto.
U bent drie keer getrouwd en gescheiden.
“Activist zijn en echtgenoot gaat niet goed samen. Met mijn eerste vrouw heb ik nog contact. [Tijdens het gesprek zal ze hem bellen.] We hebben een dochter samen, die is nu 27 en werkt als ontwerper van computerspellen in Seattle. Mijn tweede vrouw was een playmate – dat werd een horrorhuwelijk. Van mij hoeft het niet, trouwen, maar ze wilden het zelf zo graag. The talked me into it. Vrouwen hopen dat je verandert als je trouwt. Maar ik verander niet. Ik reis zes maanden per jaar de wereld rond om geld te vinden, en ben zes maanden per jaar op zee. Ik ben hooguit een paar weken thuis. Ik kan niet anders.
“Mijn tweede vrouw, de playmate, wilde altijd ruzie maken. Ik kan dat helemaal niet. Ik word nooit kwaad, ik heb die emotie gewoon niet. Ik beland nooit in een persoonlijk conflict.’
U maakt anders wel ruzie met de walvisjagers.
“Dat is geen ruzie. Ik wil ze alleen maar tegenhouden. Achter het afslachten van walvissen zit geen logica. Ik maak me daar niet boos over, ik doe er wat aan. Ik begrijp mijn vijand. De mensen op die Japanse walvisboten kan ik niets verwijten, die verdienen gewoon hun geld. Die denken dat het goed is, wat ze doen. Maar wij zorgen dat er een einde aan komt. Er komt een moment dat ze beseffen dat het voorbij is. Mijn strategie werkt goed. Vorig jaar hebben ze maar de helft gevangen van de hoeveelheid die ze voor ogen hadden. Wel heb ik af en toe problemen met bemanningsleden die verder willen gaan dan ik. Maar ik wil geen cowboys aan boord.”
Kapitein Watson had vorig jaar een groot probleem. Dicht bij Antarctica liep de strijd uit de hand. Een Japanse boot kwam in aanvaring met de Ady Gil, de snelle, sciencefictionachtige catamaran van Sea Shepherd. De boeg van de Ady Gil scheurde af. Een poging om het kapitale schip te bergen, mislukte. Beide kapiteins hadden schuld aan de aanvaring, concludeerden de autoriteiten in Nieuw-Zeeland vorige maand. Kapitein Pete Bethune van de Ady Gil werd afgevoerd naar Japan, waar hij vijf maanden in de gevangenis zat. Hij schreef er een bitter boek over. Paul Watson, zegt hij, had hem opdracht gegeven het schip te laten zinken. Omdat het publiciteit zou opleveren.
“Hij liegt,” zegt Watson. “Met Pete was ik niet blij. Hij was een cowboy. Pete had moeten uitwijken en die aanvaring moeten voorkomen, ook al had hij voorrang. Het is belachelijk dat hij mij achteraf de schuld geeft. De Ady Gil was niet eens officieel van Sea Shepherd, Pete was niet mijn kapitein. Hij was de baas en hij nam de beslissingen. Pete was een veiligheidsrisico. Dat had ik eerder moeten zien.”
Het zorgde wel voor veel beroering in de media.
“Dat is het niet waard. Publiciteit is belangrijk, zonder publiciteit is Sea Shepherd niks. Maar niet op deze manier.”
De schepen van Watson zijn behangen met camera’s. Elke beweging van de bemanning wordt de komende maanden gevolgd. Op elke boot huist een televisieploeg van Animal Planet, dat sinds drie seizoenen de realityserie Whale Wars maakt. Watson: “Zonder Animal Planet hadden we maar één schip. Nu kunnen we er drie betalen. Ze maken er werk van. Ze hebben het soms best moeilijk, want eerlijk gezegd gebeurt er vaak niks aan boord. Het is wachten en wachten. Heel saai. Dus soms dikken ze de dingen wat aan. Dan varen we het ijs in en hoor je iemand zeggen: “Jezus, ik denk niet dat we dit gaan redden.” Terwijl er niets aan de hand is. Het is een soort theater. Zolang de boodschap maar overkomt, vind ik dat niet erg. Het is een uitstekende strategie. Onze strijd is ook een strijd om de publiciteit.”
Omringt u zich daarom ook met Hollywoodsterren? Vandaag zag ik Michelle Rodriguez nog aan boord.
“Mensen houden van beroemdheden. Pierce Brosnan, Sean Penn, Martin Sheen – ze helpen ons op een geweldige manier. Rutger [Hauer, red.] zei tegen me: ‘We zijn allemaal clowns, maar iedereen houdt van ons en gelooft dat we werkelijk zo zijn. Dus laten we dat zo maar houden.’ Wat me ergert, is dat ik zelf een beroemdheid aan het worden ben. Mensen vragen me een handtekening. Ze roepen: foto! foto! Dat begrijp ik niet.”
Ik wel.
“Ik hou er niet van. Als je ziet hoeveel e-mails ik krijg – achthonderd per dag, it kills me. Ze komen met de raarste dingen aanzetten. Ik probeer iedereen terug te schrijven. Dat is ongelooflijk veel werk.”
U heeft Sea Shepherd in 33 jaar groot gemaakt. Dit is een logisch gevolg.
“Ik wil niet dat Sea Shepherd groot wordt. Het moet beheersbaar blijven. Als we groter worden, krijg je bureaucratie. Dat is mijn ergste nachtmerrie.”
Watson klapt zijn toughbook open en leest een gedicht. En nog een. De meeste hebben een klassieke vorm, op rijm. “Ik zou ze moeten bundelen,” zegt hij.
Wat voor man is Paul Watson?
“Geen idee. Dat moeten anderen maar vertellen.”
Laatste reacties (9)
Barbara, dank je wel.
Ik denk dat als meneer Degenhart zich gematigder had uitgedrukt in zijn kritiek op Paul Watson hij beter geslaagd zou zijn om aanhangers te krijgen voor zijn standpunt dat Paul Watson niet deugt. Net zoals ik denk dat als meneer Watson zich gematigder opstelt in zijn contact met Japanse walvisvaarders, hij er wat beter in zou slagen om het grote publiek achter zich te krijgen, inclusief de Japanners die zo graag walvis op het menu willen zien.
Ik ben ook tegen de walvisvangst, als het gaat om de zeldzame soorten althans, maar voor walvisvaarders is het gewoon een bron van inkomsten. Zoals het in Westerse culturen ook een doodgewone zaak was tot voor kort. Japanners hebben nu eenmaal andere normen en waarden dan de recent zo milieubewuste Westerlingen. Zij eten graag walvis. Zoals ze in Peru cavia's een lekkernij vinden, in Vietnam een hond er best ingaat en de oorspronkelijke bevolking van Australie op zijn tijd een zeeschildpad boven het vuur hangt. En... zoals Nederlanders graag paardenvlees eten op brood. Probeer dat maar eens uit te leggen aan een buitenlander!
Paul Watson zegt dat hij niet geweldadig is en bovenstaand artikel verzuimt om dat feitelijk te weerleggen. Hij is meerdere malen veroordeeld wegens geweldadig optreden en heeft dus een strafblad, ook in Nederland. Nu neemt hij plotseling afstand van het optreden van de Ady Gil, maar in die week van het drama zelf was hij wel de woordvoerder en nam hij het nog op voor ‘zijn crew’. Pas nu hij zich realiseert dat zulk gedrag toch niet goed wordt ontvangen, draait hij om als een blad aan een boom. De Sea Shephard zelf heeft ook meerdere malen geweld gebruikt en daarmee Watson’s crew en buitenlandse vissers blootgesteld aan dodelijke risico's. Er is een wapenarsenaal aan boord.
Watson sluit niet uit dat, en vindt het gerechtvaardigd als, mensen doodgaan tijdens de strijd die hij voert. Hij zei op een Australische nieuwszender dat het risico van doodgaan op zee het waard is als daarmee walvissen worden gered. In een ander interview zei hij dat hij zich niet gematigd zal opstellen en de confrontatie zal blijven zoeken, omdat het volgens de regels spelen nu eenmaal niet werkt.
Vroeg of laat sterven er mogelijk mensen door zijn toedoen. En Paul Watson, schrijf dan maar eens een gedicht aan de kinderen van je medeactivist of die Japanse walvisvaarder…
“Your dad died at sea
And it was all because of me”
Ik ben ook tegen de walvisvangst, als het gaat om de zeldzame soorten althans, maar voor walvisvaarders is het gewoon een bron van inkomsten. Zoals het in Westerse culturen ook een doodgewone zaak was tot voor kort. Japanners hebben nu eenmaal andere normen en waarden dan de recent zo milieubewuste Westerlingen. Zij eten graag walvis. Zoals ze in Peru cavia's een lekkernij vinden, in Vietnam een hond er best ingaat en de oorspronkelijke bevolking van Australie op zijn tijd een zeeschildpad boven het vuur hangt. En... zoals Nederlanders graag paardenvlees eten op brood. Probeer dat maar eens uit te leggen aan een buitenlander!
Paul Watson zegt dat hij niet geweldadig is en bovenstaand artikel verzuimt om dat feitelijk te weerleggen. Hij is meerdere malen veroordeeld wegens geweldadig optreden en heeft dus een strafblad, ook in Nederland. Nu neemt hij plotseling afstand van het optreden van de Ady Gil, maar in die week van het drama zelf was hij wel de woordvoerder en nam hij het nog op voor ‘zijn crew’. Pas nu hij zich realiseert dat zulk gedrag toch niet goed wordt ontvangen, draait hij om als een blad aan een boom. De Sea Shephard zelf heeft ook meerdere malen geweld gebruikt en daarmee Watson’s crew en buitenlandse vissers blootgesteld aan dodelijke risico's. Er is een wapenarsenaal aan boord.
Watson sluit niet uit dat, en vindt het gerechtvaardigd als, mensen doodgaan tijdens de strijd die hij voert. Hij zei op een Australische nieuwszender dat het risico van doodgaan op zee het waard is als daarmee walvissen worden gered. In een ander interview zei hij dat hij zich niet gematigd zal opstellen en de confrontatie zal blijven zoeken, omdat het volgens de regels spelen nu eenmaal niet werkt.
Vroeg of laat sterven er mogelijk mensen door zijn toedoen. En Paul Watson, schrijf dan maar eens een gedicht aan de kinderen van je medeactivist of die Japanse walvisvaarder…
“Your dad died at sea
And it was all because of me”
Goed stuk. Het laat de mens achter de activist zien en de dilemma's waarmee hij te maken heeft.
Het is inderdaad zo dat de mens niet zonder planten en dieren kan, maar planten en dieren wel zonder de mens kunnen. Maar wat moet ik met deze wijsneuzigheid? Eraan meewerken zoveel mogelijk mensen onder de grond te werken?
Het adagium op deze site schijnt te zijn: het doel heiligt de middelen. Al eerder viel mij op dat iemand met een criminele inslag voor heilig wordt gehouden zodra hij een paar grijpstuivers van zijn buit aan z.g. hulpbehoevenden geeft. Nu doet elke crimineel dat -Pr-beleid heet dat, zie ook Watson- maar omdat het de op een na rijkste man ter wereld betrof, was dat aanleiding een lovend stukje over hem te schrijven. Doe dat dan ook met al die andere criminelen die precies hetzelfde doen, denk ik dan. Het punt is dat als wij fascisten als Watson nodig hebben om onze waarden hoog te houden, het wel erg met ons gesteld moet zijn. En natuurlijk zegt deze man van poëzie te houden en nog wat van die "zachte" dingen, maar dat is alleen maar om het gewelddadige karakter van zijn organisatie te verdoezelen. Altijd wel een bijziende journalist in de buurt die erin trapt en een lovend stukje schrijft en altijd wel een bijziende claque die zelfs daar niet doorheen weet te kijken.
Ten slotte, lezen is ook een vak. Een vak bovendien dat niet iedereen verstaat, ook niet lieden die zich journalist wanen. Meneer Knol, waar haalt u vandaan dat ik voor het harpoeneren van walvissen zou zijn?
Het adagium op deze site schijnt te zijn: het doel heiligt de middelen. Al eerder viel mij op dat iemand met een criminele inslag voor heilig wordt gehouden zodra hij een paar grijpstuivers van zijn buit aan z.g. hulpbehoevenden geeft. Nu doet elke crimineel dat -Pr-beleid heet dat, zie ook Watson- maar omdat het de op een na rijkste man ter wereld betrof, was dat aanleiding een lovend stukje over hem te schrijven. Doe dat dan ook met al die andere criminelen die precies hetzelfde doen, denk ik dan. Het punt is dat als wij fascisten als Watson nodig hebben om onze waarden hoog te houden, het wel erg met ons gesteld moet zijn. En natuurlijk zegt deze man van poëzie te houden en nog wat van die "zachte" dingen, maar dat is alleen maar om het gewelddadige karakter van zijn organisatie te verdoezelen. Altijd wel een bijziende journalist in de buurt die erin trapt en een lovend stukje schrijft en altijd wel een bijziende claque die zelfs daar niet doorheen weet te kijken.
Ten slotte, lezen is ook een vak. Een vak bovendien dat niet iedereen verstaat, ook niet lieden die zich journalist wanen. Meneer Knol, waar haalt u vandaan dat ik voor het harpoeneren van walvissen zou zijn?
Een heel goed verhaal. Dit soort mensen kan veranderingen teweeg brengen, die goed zijn. Helaas zijn er mensen die onmiddellijk klaar staan met negatieve kritiek. Komen dan met nazimoordenaars, fascistische organisaties opdraven alsof het niets is. Ik voel meer v oor
de woorden van de Dalai Lama, die ook nog in het verhaal voorkwam.
Of is dat nu ook weer zo"n supporter van doorgedraaide fascistische nazimoordenaars?
de woorden van de Dalai Lama, die ook nog in het verhaal voorkwam.
Of is dat nu ook weer zo"n supporter van doorgedraaide fascistische nazimoordenaars?
Die Herman deed er beter aan zijn ongereguleerde agressie op die milieuverwoestende Japanners te richten. Of denkt hij, dat die zonder grote druk ophouden met hun onverschillige slachtingen? Of heeft hij een beter alternatief? Griezelig zo'n brave maar dwalende Herman.
Ach Herman, als al jouw aannamingen ergens al op gebaseerd waren... En wat dan nog? Als er geen mensen waren die het recht in eigen hand namen waren er al geen walvissen meer geweest (of andere diersoorten). En het klopt wat hij zegt, dieren kunnen zonder mensen prima overleven, maar heb jij je al gerealiseerd wat er gebeurd met ons voedsel als de bijen uitsterven?? Laat iedereen z'n ding doen en vervuil het internet niet met dit soort onzinnige frustraties.
Deze man deugt niet. Hij doet zich voor als ruwe bolster blanke pit, maar is uit hetzelfde hout gesneden als de Nazi moordenaars. Die deden zich aanvankelijk ook voor als vredes-engelen. Ook liegt hij dat ie barst. Hij verwijt Greenpeace (inderdaad ook een fascistische organisatie) Pr-beleid, maar omringt zich maar wat graag met Holywood beroemdheden omdat hij daarmee publiciteit denkt te trekken. En dan zijn visie op mensen. "Dieren zijn belangrijker dan mensen. Zelfs wormen zijn belangrijker dan mensen". En even verder: “De mens doet er niet toe, op de wereld. Alleen de dieren doen ertoe". In dit artikel heeft hij het niet gezegd, maar evolutionisten vinden dat 90% van de mensheid dient te verdwijnen om het biologisch evenwicht op aarde te herstellen, bij voorkeur middels een verwoestende ziekte. De Nazies hebben het geprobeerd middels vernietigingskampen, maar dat schoot niet hard genoeg op volgens dit soort "denkers". Als ik lees hoe zijn ideale samenleving eruit ziet, dan denk ik dat Watson ook op deze lijn zit. En dan zijn manier van leiding geven. Hij praat alleen met de mensen in zijn directe omgeving en denkt dat de zaken pas goed lopen als iedereen hem vreest, dus bang voor hem is. Ook dit is rechtstreeks overgenomen van de Nazies. Of dacht u dat de Nazi-denkbeelden op 8 mei 1945 als bij toverslag verdwenen zijn? Griezelige jongen, deze Watson, voor geen cent te vertrouwen en zeker niet in staat om verantwoordelijkheid te dragen. Maar ja, er is altijd wel een doorgeslagen idioot die juist gecharmeerd is van dit soort griezels.
'n Wereldverhaal. Prachtig. Kan/moet zo in de Volkskrant.
(Volkskrant lezer)
(Volkskrant lezer)
Waar
Wie
