Nadat het in Libië, Jemen en wat postzegellandjes in de Golf anders liep, is de hele kwestie een onderwerp voor oorlogsjournalisten. Wereldnieuws, inclusief westers ingrijpen en artikelen over barbaarse martel- en executiepraktijken.
 
Als er al een pas op de plaats wordt gemaakt, behandelt die meestal het vaste nummer van journalisten die de achterliggende treurnis van de problemen in het Midden-Oosten willen analyseren: nou, het draait dus allemaal om olie, en dan vooral olie die door de Verenigde Staten en westerse oliemaatschappijen wordt geproduceerd en gekocht, waarmee al die ellende de schuld van de vrije wereld is, in het bijzonder u, want u consumeert die olie uiteindelijk in uw benzinetank.
 
Terwijl ik me ondertussen iets geheel anders afvraag, een onderwerp dat me wel een wat langere pas op de plaats waard lijkt: waar zijn die fundamentalisten toch gebleven?
 
Zo nu en dan zie ik op de video’s uit de war zone groene vlaggen met Korancitaten door het beeld zweven. Maar zonder een complexe kwestie in een groot gebied met een turbulente geschiedenis tot een oneliner te willen reduceren: als de ‘Arabische lente’ nu één ding niet is, dan is het wel de aanstaande definitieve doorbraak van Al Qaida, de Moslimbroederschap of al die andere baardmannenorganisaties waar we sinds 11 september bang voor moesten zijn. Zij hebben die lente niet georganiseerd, en voor zover er nu al iets over te zeggen is, lijkt het er ook niet op dat ze in een later stadium alsnog het initiatief naar zich toe zullen trekken. Aanslagen plegen en chaos en ellende veroorzaken in toch al getroebleerde landen als Afghanistan en Irak resulteert, anders dan weleens verwacht en voorspeld, niet in massale volkssteun als het er echt om gaat.
 
Gelukkig maar, zou ik zeggen. Zelfs moslims kiezen, als de keuze aan hen is, niet voor religieus fanatisme en terreur, maar voor een baan, werk en wat leuks te doen op zaterdagavond. Blijkbaar. Denk ik.
 
Maar vooralsnog zit ik vooral met vragen:
 
·      Is de Arabische Lente een opstand van verfacebookte jongeren of een collectieve poging van de Arabische gemeenschap om van door en door corrupte, autocratische leiders af te komen?
·      Zullen, bij vrije verkiezingen, extreem religieuze partijen wél veel stemmen halen, of zullen die stemmen zich voegen naar stamloyaliteiten? En wat is eigenlijk erger?
·      Zijn Al Qaida en z’n zusterorganisaties gewoon een stelletje prutsers omdat ze hun kans niet grijpen als de gelegenheid zich voordoet? Heeft de westerse strategie van totale oorlog hen zodanig verzwakt dat ze dat niet kunnen? Of hebben ze gewoon te weinig achterban om een vuist te maken?
·      Zijn we na 11 september ten onrechte bang gemaakt voor de inwoners van een werelddeel dat naar aard en geloof fundamentalistisch is en gericht op onze vernietiging? Of zijn we daar terecht bang voor gemaakt?
·      En last but not least: als moslims in het Midden-Oosten niet neigen naar radicalisme, doen hun geloofsgenoten in het Westen dat dan wel? Was de (dreiging van) terreur inderdaad onder ons, of was de waarschuwing daartegen allemaal kletskoek?
 
Zonder de antwoorden zeker te weten: mij lijkt dat zowel de fundamentalisten als hun fanatiekste tegenstanders vooralsnog het een en ander uit te leggen hebben.